Ken je dat gevoel? Het gevoel dat je na een goed gesprek getriggerd bent om iets op te zoeken en er meer over te willen weten? 
Zo'n gevoel had ik gisteren nadat ik met een collega een gesprek had over "het geloof". Zelf ben ik alles behalve actief gelovig, maar mijn collega wel. En zo ontstond er een leuk gesprek tussen "gelovige" en "niet-gelovige" (Ik zet deze termen expres tussen aanhalingstekens, omdat de betekenis van de woorden, en het gebruik ervan, nog weleens kan verschillen per persoon. Ik bedoel hier verder niks mee!). 

Mijn collega vertelde me over de scheiding van het Christendom en de Islam. En ik zeg je, dit is interessant! 
De oorsprong van beide geloven liggen dichter bij elkaar dan dat de meeste van ons denken. Vandaar dat ik dit ook graag met jullie wil delen! Het komt er uiteindelijk op neer, dat beide geloven PRIMA NAAST ELKAAR KUNNEN BESTAAN! (zoals eigenlijk alles op deze wereld naast elkaar kan en mag bestaan! Waarom bepalen dat het een beter is dan het ander. Dat is namelijk niet..)
Om helemaal zeker te zijn van het verhaal, en van mijn blog daarna, heb ik het nog even goed opgezocht. 

Het verhaal gaat over Abraham en Sara. Abraham en Sara wilden erg graag kinderen krijgen, dit ging helaas niet zo makkelijk. God gaf aan dat ze niet ontmoedigd moesten raken en dat alles goed zou komen. Uit wanhoop voor kinderen besloot Sara een ander pad in te slaan. Abraham en Sara proberen iets te forceren: ze moeten en willen een zoon, een grote erfgenaam. Sara stelde voor dat Abraham een kind zou krijgen met slavin Hagar. Hagar werd inderdaad zwanger en baarde een zoon, Ismaël. Dit was alleen niet het kind van de belofte van God. Dit beloofde kind werd later gebaard door Sara en heette Isaak. 
Isaak had later zelf een zoon: Jakob, de voorvader van de twaalf stammen van Israël. De Messias, Jezus Christus, kwam uiteindelijk via het volk Israël ter wereld en hiermee werd de belofte van het verbond tussen God en Abraham nagekomen. Oftewel: het ontstaan van het Christendom.
De Koran onderwijst dat niet Isaak, maar Ismaël het kind van de belofte was. Moslims geloven dat de beloften van Gods verbond bedoeld waren voor Ismaëls nakomelingen. Mohammed was een nakomeling van Ismaël. Zie hier: het ontstaan van de Islam. 

Moraal van het verhaal: het Christendom en de Islam komen eigenlijk voort uit één gezin! Met dezelfde vader, en vanuit dezelfde drang van twee mensen om kinderen te krijgen. Iets waarvan het ontstaan zo dicht bij elkaar ligt, waarom ligt dat dat nu zover uit elkaar? 

Zo schrok ik laatst van het nieuwsbericht dat het Jezuskruis op Lesbos afgebroken was omdat Islamitische vluchtelingen het demotiverend en discriminerend vonden. Ze hadden er ook een moskee naast kunnen bouwen, of een berg verderop, zodat het prima naast elkaar kan bestaan. Waarom leven wij in een wereld waarbij de keuze of/of is? In plaats van en/en? 
Zo kunnen we elkaar versterken, in plaats van de grond in trappen. Kunnen we in vrede naast elkaar leven, in plaats van constant in gevecht met elkaar zijn waardoor er onnodig slachtoffers vallen. 

Een paar fijne voorbeeldjes die laten zien dat en/en een onwijs goede combinatie is! (Dit is met een hele dikke vette knipoog natuurlijk)
 * Creme Fraiche en Sweet Chili Saus  --> BESTE COMBI EVER! (geloof me! Ook heerlijk als dressing in pastasalade - eerst even mixen dan) (Of met
                                                                                                              tortillachips - dan niet mixen, maar eerst creme fraiche en dan een laagje Sweet
                                                                                                              Chili Saus erop (Thanks tante Cin!) - dit hapje is vaste gast op onze feestjes)
 * Nacho's en kaas --> Do I need to say more?? 
 * Pannenkoeken en kaas en stroop
 * Kaas en appelstroom / kaas met jam / kaas met pindakaas (mwaah nu krijg ik pas echt trek!)
 (Opvallend dat dit allemaal om eten gaat! Jullie kunnen wel raden wat mijn favoriete bezigheid is)
 
​

Hoe vaak doe jij iets op echt je eigen manier? Omdat je het echt zelf wilt?
Zonder dat je rekening houdt met andermans meningen, oordelen, gevoelens? 

Leuke vraag om eens over na te denken. Gisteren bij mijn hypnotherapeute kwam ik tot de ontdekking dat ik bijna altijd teveel rekening houd met de ander. Ik vraag vaak om een mening, hoe iemand zich daarbij voelt, wat de ander ervan vindt, en maak me druk of het wel goed genoeg is. Hieruit komen verschillende resultaten: 

1.) Ik heb het gevoel dat ik het niet goed genoeg doe, want iedereen heeft er altijd wel iets over te zeggen of over te vinden. 
Ik kan je vertellen, dit is een verschrikkelijk gevoel dat je kan hebben. Helemaal als je ergens hard aan hebt gewerkt, erg je best hebt gedaan, of als je ergens heel enthousiast over bent. Ik ben me nu bewust dat ik dit vaak zelf veroorzaak. Door altijd maar de mening van een ander te vragen, maar ook door opmerkingen of kritiek aan te nemen als "mijn manier was dus niet goed genoeg..". Op dit moment is mijn brein zo geprogrammeerd dat dit vanzelf gaat en dat dit de eerste reactie is.

2.) Het gevoel dat je het voor iedereen goed genoeg hebt gedaan, maar vervolgens met iets zit wat voor jezelf niet goed genoeg is. 
Ook niet heel prettig kan ik je wel vertellen. Zo probeer ik mijn eigen bedrijf nu op te zetten vanuit mijzelf. Vanuit mijn eigen kracht. Wat voor mij goed voelt, waar ik achter sta en wat volledig Paulien uitstraalt. (alvast een eerste spam: www.pln-kindercoach.nl - stay tuned!). En dat vind ik lastig! Ik probeer me nu bewust af te vragen of ik iemands mening echt wil, nodig heb. En zo ja, probeer ik kritischer te kijken naar de mening van de ander. Als deze negatief (ander perspectief: opbouwend, maar net hoe je het bekijkt) is: Vind ik dit ook? Wil ik dit aanpassen? Past het bij mij? Is het een goede aanpassing/toevoeging/o.i.d? Je kan je voorstellen, punt 1 en 2 versterken elkaar in slechte zin. 

3.) Je verliest je enthousiasme en overtuigingskracht. 
En dan bedoel ik voornamelijk de enthousiasme om dingen voor te stellen om te doen. Omdat ik bang ben dat anderen iets gaan doen waar ze geen zin in hebben, omdat ik bang ben dat de ander liever iets anders wil gaan doen, omdat … (ik kan zo even niet nog een reden bedenken, maar geloof me.. Op dat moment kan er zo 10 bedenken). Je verliest hiermee ook je overtuigingskracht. Want je gaat er eigenlijk al vanuit dat de ander niet wil. Overtuigen probeer ik vaak al niet eens meer. Ik ben me inmiddels bewust dat ook dit ik zelf doe. Als de ander iets tegen zijn/haar zin in doet omdat ik dat voorstel, dan is dat hun probleem, niet de mijne. Dan moeten ze simpelweg gewoon zeggen dat ze daar geen zin in hebben of iets anders voor ogen hebben. En hier komt ie weer: Wat jij denkt hoe andere over je denken, denk je eigenlijk zelf!

Als ik het zo opsom lijkt het erger dan het daadwerkelijk is, maar het feit is dat dit wel is hoe ik me over het algemeen voel. Vaak onbewust, zo af en toe bewust. Het verklaart ook waarom het soms voelt alsof ik over bijna niks enthousiast over word. (Want denkt mijn brein: als ik over iets heel enthousiast ben, en een ander is dat niet. Dan voelt dat als een teleurstelling, of alsof het niet goed genoeg is. Om dat te voorkomen kan ik beter vanaf het begin al niet mega enthousiast zijn.) 

Gelukkig is bewustwording stap 1 en ben ik sinds gisteren en met behulp van mijn fijne hypnotherapeute bewust van deze patronen. Stap 2 is eraan te gaan werken. En ook dan zie je dat er op het juiste moment iets op je pad komt. Via via een meisje dat bezig is met een coach-opleiding en nog "oefenmateriaal" zoekt. Hoe leuk, ik help haar en zij helpt mij! 

Maarja, de titel van deze blog is: Inzichten.. Deel 9, dus hierbij het inzicht (of eigenlijk doe je dat zelf). Vraag jezelf eens af in hoeverre jij wordt beïnvloed door anderen. Doe je iets omdat je het daadwerkelijk zelf wilt, er daadwerkelijk zelf achter staat. Of doe je het omdat je denkt dat andere vinden dat het zo moet. Ik kan je zeggen dat dit een heel verhelderend inzicht is, wat ervoor zorgt dat je steeds meer terug in je eigen kracht komt te staan en steeds meer vanuit die eigen kracht gaat leven. Zelfverzekerd, zonder dat je bang bent voor de mening van anderen. En dat helpt dan weer met dat gewicht wat op je schouders drukt.